NASOS VAYENÁS – BARBAARSE ODEN

Een van de belangrijkste Griekse dichters van de laatste twintig jaar is Nasos Vayenás (geb. 1945). In zijn laatste bundel, Barbaarse oden (1992), ‘bezingt’ hij de maan, de nacht, het duister, maar vooral de vrouw, de liefde en ook de poëzie. Dit zijn voor hem ‘kieren in het niets’, waardoor hij toch nog vóórtkan, nadat hij in zijn vorige bundels had vastgesteld dat hij het stellen moet ‘met wat overschoot’.
‘Barbaarse poëzie’ is een aanduiding voor pogingen, in de vorige eeuw, om klassieke metra en strofenbouw (Sappho, Alcae­us) tot leven te brengen in de moderne talen. Vayenás hanteert dit begrip op een eigenzinnige manier, die weinig van doen heeft met de traditionele poëzie en alles met de moderne; tegelijk is zijn aanpak kenmerkend voor de eisen van weldoordachtheid die hij ook aan moderne poëzie stelt.
Meer over de bundel in de inleiding van deze uitgave. De vertaling is van de hand van Marko Fondse en Hero Hokwerda, die enkele jaren eerder reeds een uitvoerige keuze uit Vayenás’ eerdere poëzie presenteerden, onder de titel Biografie en andere gedichten (Amsterdam, 1990, Het Griekse Eiland).

Nasos Vayenás, Barbaarse oden (vertaling Marko Fondse en Hero Hokwerda [tevens inleiding], 1997, ISBN 90 5693 016 8, XIV + 64 p.) [€13,50]